Ένα ακόμη διαμάντι της Οκτωνιάτικης γης είναι και η παραλία του Μπουρνιά.
Αγαπημένος προορισμός όλων όσων ασχολούνται με το ψάρεμα, μίας και αποτελεί φυσικό λιμανάκι απ’ όπου μπορούν να ΄ρίχνουν εύκολα τις βάρκες τους στο νερό. Οι παραδοσιακές ψαροκαλύβες που υπάρχουν ακόμα συνθέτουν μία τόσο όμορφη, μία τόσο ξεχωριστή εικόνα.
Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, πολλοί συγχωριανοί μας έστηναν με μεράκι αυτοσχέδιες καλύβες, οι καλύτερες ήταν από ελλενιτ, ενώ οι πιο πρόχειρες κατασκευάζονταν με κλαδιά. Βέβαια υπήρχαν και αυτοί που προτιμούσαν να κοιμηθούν στο …πουρί. (Μία φυσική ......
Αγαπημένος προορισμός όλων όσων ασχολούνται με το ψάρεμα, μίας και αποτελεί φυσικό λιμανάκι απ’ όπου μπορούν να ΄ρίχνουν εύκολα τις βάρκες τους στο νερό. Οι παραδοσιακές ψαροκαλύβες που υπάρχουν ακόμα συνθέτουν μία τόσο όμορφη, μία τόσο ξεχωριστή εικόνα.
Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, πολλοί συγχωριανοί μας έστηναν με μεράκι αυτοσχέδιες καλύβες, οι καλύτερες ήταν από ελλενιτ, ενώ οι πιο πρόχειρες κατασκευάζονταν με κλαδιά. Βέβαια υπήρχαν και αυτοί που προτιμούσαν να κοιμηθούν στο …πουρί. (Μία φυσική ......
κοιλότητα στο βράχο που εξασφάλιζε σκιά και προστασία από τις καλοκαιρινές ψιχάλες.) Όλοι ήθελαν να κάνουν εδώ τα θαλάσσια μπάνια τους, τα αμμόλουτρα, ή ακόμη και να αποτοξινωθούν στο…..τσερλονέρι.
Οι σουβάλες γίνονταν ο ιδανικός παιδότοπος. Μέσα σ’ αυτές όλοι έχουμε ματώσει ως παιδιά στην προσπάθειά μας να πετύχουμε κανα ψάρι με τη λαμαρίνα. Σα γλιστράγαμε και πέφταμε στο νερό όλο και κύλαγε κανα δάκρυ από τον πόνο. Δεν βγάζαμε άχνα όμως φοβούμενοι μήπως μας απαγορεύσουν οι γονείς μας αυτό το ψάρεμα-παιχνίδι.
Το βράδυ είχαν σειρά οι "μεγάλοι ψαράδες". Λάμπα ασετιλίνης, καμάκι στα χέρια και εξόρμηση στις πλάκες για κανα μεζέ. Ότι κι αν έβγαζαν έμπαινε αμέσως στο τηγάνι. Κρασάκι παρεούλα και κουβέντα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Χρόνια απλά, χρόνια φτωχά, αλλά τόσο…..όμορφα.
Μπορεί οι καιροί να άλλαξαν, αλλά η απαράμιλλη ομορφιά τούτης της απομονωμένης παραλία παραμένει πάντα η ίδια. Σταθερή εικαστική αξία στο πέρασμα του χρόνου.
Οι σουβάλες γίνονταν ο ιδανικός παιδότοπος. Μέσα σ’ αυτές όλοι έχουμε ματώσει ως παιδιά στην προσπάθειά μας να πετύχουμε κανα ψάρι με τη λαμαρίνα. Σα γλιστράγαμε και πέφταμε στο νερό όλο και κύλαγε κανα δάκρυ από τον πόνο. Δεν βγάζαμε άχνα όμως φοβούμενοι μήπως μας απαγορεύσουν οι γονείς μας αυτό το ψάρεμα-παιχνίδι.
Το βράδυ είχαν σειρά οι "μεγάλοι ψαράδες". Λάμπα ασετιλίνης, καμάκι στα χέρια και εξόρμηση στις πλάκες για κανα μεζέ. Ότι κι αν έβγαζαν έμπαινε αμέσως στο τηγάνι. Κρασάκι παρεούλα και κουβέντα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Χρόνια απλά, χρόνια φτωχά, αλλά τόσο…..όμορφα.
Μπορεί οι καιροί να άλλαξαν, αλλά η απαράμιλλη ομορφιά τούτης της απομονωμένης παραλία παραμένει πάντα η ίδια. Σταθερή εικαστική αξία στο πέρασμα του χρόνου.