Είναι κρίμα ένα ακόμη τόσο ξεχωριστό οικοδόμημα του τόπου μας να έχει αφεθεί στη μοίρα του και να αργοπεθαίνει.
Άλλοτε ήταν το στολίδι του χωριού μας, ένα αρχοντικό που όμοιό του δεν υπήρχε στο χωριό μας, ήταν το σπίτι της................
οικογένειας των "Λιγουδιανέων".
Κάποιοι γηραιότεροι λέγουν ότι οι μαστόροι που επιμελήθηκαν του κτισίματος αυτού του σπιτιού ήταν Ηπειρώτες, τους έφεραν μέχρι εδώ για το σκοπό αυτό. Τεχνίτες με μεράκι, ικανότητα και δεξιοτεχνία. Τότε γυρνούσαν όλη την Ελλάδα ανά μικρές ή μεγάλες ομάδες, που λέγονταν "μπουλούκια", Επικεφαλής του μπουλουκιού ήταν ο πρωτομάστορας. Ήταν αυτός που συγκροτούσε την ομάδα και συντόνιζε τις ενέργειες των μελών. Στη συνέχεια ήταν οι μαστόροι (τεχνίτες, χτίστες), οι βοηθοί και τα μαστορόπουλα (μαθητευόμενοι), παιδιά που ακολουθούσαν το μπουλούκι με σκοπό να μάθουν το επάγγελμα του χτίστη.
Ενώ αυτοί έχτιζαν οι συγχωριανοί μας με μουλάρια και γαϊδούρια είχαν αναλάβει τη μεταφορά των υλικών από τα νταμάρια και τις παραλίες. Τα μαστορόπουλα κουβαλούσαν τις πέτρες, το χώμα, την άμμο, κ.λ.π. Οι βοηθοί έφτιαχναν την λάσπη και εφοδίαζαν με αυτή τους χτίστες και οι μαστόροι που έχτιζαν ανα ζεύγη, ένας στην εξωτερική πλευρά του τοίχου και ο άλλος στην εσωτερική.
Υπήρχε επίσης και ο πελεκάνος. Ήταν αυτός που λάξευε αγκωνάρια και γενικά ασχολιόταν με ότι είχε σχέση με το σκάλισμα της πέτρας.
Τέτοια κτίσματα σήμερα πλέον δεν κατασκευάζονται, είναι μοναδικά και αναντικατάστατα. Επειδή οι Λιγουδιανέοι ήταν οι ευκατάστατοι μεγαλοκτηματίες, είχαν την οικονομική άνεση να κατασκευάσουν κάτι το ξεχωριστό, κάτι μεγαλειώδες και επιβλητικό για τα δεδομένα της εποχής.
Δυστυχώς επειδή τα περισσότερα αδέλφια της οικογένειας δεν παντρεύτηκαν ποτέ, μετά τον θάνατό τους ξεκίνησαν δικαστικές διαμάχες μεταξύ των κληρονόμων, θύμα αυτών έχει πέσει και αυτό το στολίδι του χωριού μας.
Σίγουρα σε λίγα χρόνια αν δεν συντηρηθεί άμεσα θα καταρρεύσει, μαζί του θα χαθεί ένα ακόμη κομμάτι της ιστορίας του χωριού μας, όπως και τα όνειρα πολλών συγχωριανών μας που θα ήθελαν να στεγαστεί εκεί ένα λαογραφικό μουσείο. Κρίμα, κρίμα, κρίμα,
Κάποιοι γηραιότεροι λέγουν ότι οι μαστόροι που επιμελήθηκαν του κτισίματος αυτού του σπιτιού ήταν Ηπειρώτες, τους έφεραν μέχρι εδώ για το σκοπό αυτό. Τεχνίτες με μεράκι, ικανότητα και δεξιοτεχνία. Τότε γυρνούσαν όλη την Ελλάδα ανά μικρές ή μεγάλες ομάδες, που λέγονταν "μπουλούκια", Επικεφαλής του μπουλουκιού ήταν ο πρωτομάστορας. Ήταν αυτός που συγκροτούσε την ομάδα και συντόνιζε τις ενέργειες των μελών. Στη συνέχεια ήταν οι μαστόροι (τεχνίτες, χτίστες), οι βοηθοί και τα μαστορόπουλα (μαθητευόμενοι), παιδιά που ακολουθούσαν το μπουλούκι με σκοπό να μάθουν το επάγγελμα του χτίστη.
Ενώ αυτοί έχτιζαν οι συγχωριανοί μας με μουλάρια και γαϊδούρια είχαν αναλάβει τη μεταφορά των υλικών από τα νταμάρια και τις παραλίες. Τα μαστορόπουλα κουβαλούσαν τις πέτρες, το χώμα, την άμμο, κ.λ.π. Οι βοηθοί έφτιαχναν την λάσπη και εφοδίαζαν με αυτή τους χτίστες και οι μαστόροι που έχτιζαν ανα ζεύγη, ένας στην εξωτερική πλευρά του τοίχου και ο άλλος στην εσωτερική.
Υπήρχε επίσης και ο πελεκάνος. Ήταν αυτός που λάξευε αγκωνάρια και γενικά ασχολιόταν με ότι είχε σχέση με το σκάλισμα της πέτρας.
Τέτοια κτίσματα σήμερα πλέον δεν κατασκευάζονται, είναι μοναδικά και αναντικατάστατα. Επειδή οι Λιγουδιανέοι ήταν οι ευκατάστατοι μεγαλοκτηματίες, είχαν την οικονομική άνεση να κατασκευάσουν κάτι το ξεχωριστό, κάτι μεγαλειώδες και επιβλητικό για τα δεδομένα της εποχής.
Δυστυχώς επειδή τα περισσότερα αδέλφια της οικογένειας δεν παντρεύτηκαν ποτέ, μετά τον θάνατό τους ξεκίνησαν δικαστικές διαμάχες μεταξύ των κληρονόμων, θύμα αυτών έχει πέσει και αυτό το στολίδι του χωριού μας.
Σίγουρα σε λίγα χρόνια αν δεν συντηρηθεί άμεσα θα καταρρεύσει, μαζί του θα χαθεί ένα ακόμη κομμάτι της ιστορίας του χωριού μας, όπως και τα όνειρα πολλών συγχωριανών μας που θα ήθελαν να στεγαστεί εκεί ένα λαογραφικό μουσείο. Κρίμα, κρίμα, κρίμα,