Όπου διαβεί κι όπου σταθεί ο ξενόφερτος επισκέπτης της Οκτωνιάς θα αντικρίσει τις μοναδικές ομορφιές του τόπου μας. Άλλες μας τις χάρισε απλόχερά η φύση και για άλλες έβαλαν το χεράκι τους κάποιοι άνθρωποι για να φτιαχτούν.
Υπάρχει όμως ένα μέρος του χωριού μας που την ομορφάδα του την καταλαβαίνουν μόνο όσοι έζησαν εδώ τα παιδικά τους χρόνια.
Ένας χώρος που ξυπνά .....................
Υπάρχει όμως ένα μέρος του χωριού μας που την ομορφάδα του την καταλαβαίνουν μόνο όσοι έζησαν εδώ τα παιδικά τους χρόνια.
Ένας χώρος που ξυπνά .....................
τις μνήμες όλων μας. Ένας χώρος στον οποίο όλοι ματώσαμε τα γόνατά μας και συνδυάζει άρρηκτα την ανεμελιά με τη γνώση, . Πρόκειται για το Δημοτικό Σχολείο μας, εκεί που για αρκετές δεκαετίες τα Οκτωνιατάκια μαθαίνουν τα πρώτα τους γράμματα.
Κατασκευάστηκε αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, η κρατική χρηματοδότηση ήταν ελάχιστη, αλλά οι συγχωριανοί μας κατάφεραν με πολύ προσωπική εργασία να στήσουν ένα πολύ όμορφο και λειτουργικό κτήριο. Πρωτολειτουργούσε το 1948 με τρεις αίθουσες, οι υπόλοιπες κατασκευάστηκαν μετά από μία πενταετία περίπου.
Εμείς καταφέραμε να βγάλουμε από το χρονοντούλαπο μία μοναδική φωτογραφία, σ’ αυτήν φαίνετε το κτήριο του σχολείου μας με τις τρεις αίθουσες, πριν γίνει η προσθήκη.
Τότε η πρωτοβάθμια εκπαίδευση ήταν μία πολύ δύσκολη υπόθεση, μέσα σε έναν πολύ μικρό χώρο στοιβάζονταν 300 παιδιά διψασμένα για μάθηση. Χωρίς βιβλία, χωρίς θέρμανση, με κακοπληρωμένους δάσκαλους αλλά με πολλά όνειρα και θέληση, από δω ξεφύτρωσαν εκατοντάδες επιστήμονες. Λαμπρά αστέρια του χωριού μας.
Κατασκευάστηκε αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, η κρατική χρηματοδότηση ήταν ελάχιστη, αλλά οι συγχωριανοί μας κατάφεραν με πολύ προσωπική εργασία να στήσουν ένα πολύ όμορφο και λειτουργικό κτήριο. Πρωτολειτουργούσε το 1948 με τρεις αίθουσες, οι υπόλοιπες κατασκευάστηκαν μετά από μία πενταετία περίπου.
Εμείς καταφέραμε να βγάλουμε από το χρονοντούλαπο μία μοναδική φωτογραφία, σ’ αυτήν φαίνετε το κτήριο του σχολείου μας με τις τρεις αίθουσες, πριν γίνει η προσθήκη.
Τότε η πρωτοβάθμια εκπαίδευση ήταν μία πολύ δύσκολη υπόθεση, μέσα σε έναν πολύ μικρό χώρο στοιβάζονταν 300 παιδιά διψασμένα για μάθηση. Χωρίς βιβλία, χωρίς θέρμανση, με κακοπληρωμένους δάσκαλους αλλά με πολλά όνειρα και θέληση, από δω ξεφύτρωσαν εκατοντάδες επιστήμονες. Λαμπρά αστέρια του χωριού μας.